Początki rasy berneńskiego psa górskiego są zagubione w mgle czasu. Mówi się, że pochodzą od Molosów przywiezionych przez armię rzymską, która wykorzystywała je jako psy stróżujące i transportowe. Tę ostatnią hipotezę zdaje się potwierdzać odkrycie starożytnych rzymskich waz, na których narysowany jest pies bardzo podobny do berneńskiego psa górskiego. Inne źródła uważają, że rasa ta jest dalekim przodkiem bernardyna.
Rasa ta jest szczególnie związana z małym miasteczkiem Dürrbach i jego gospodą, miejscem spotkań mieszkańców, podróżnych i kupców, gdzie trzymano te trójkolorowe psy. To właśnie tutaj trzymano te trójkolorowe psy, które początkowo nazywano “Dürrbächler”, a w okolicach Berna hodowano jako psy gospodarskie do pilnowania trzody, prowadzenia wozów i przemieszczania stad.
Hodowla w celu zachowania czystości rasy rozpoczęła się w 1927 roku przez hodowców z regionu Burgdorf, a już w 1910 roku hodowcy z tego regionu mogli zaprezentować na wystawie 107 psów. Od tej pory rasa ta nosiła nazwę “berneński pies górski”.
W czasie I wojny światowej hodowla została wstrzymana, ale wkrótce potem rasa została wyeksportowana. Najpierw w Holandii, a później w Ameryce. W 1936 r. dwóch brytyjskich hodowców rozpoczęło import berneńskich psów pasterskich, dzięki czemu w Anglii pojawiły się pierwsze szczenięta berneńskiego psa pasterskiego.
Charakterystyka rasy berneński pies pasterski
Wystarczy spojrzeć na pysk tego berneńskiego psa pasterskiego, aby zdać sobie sprawę, że jest to pies spokojny i czuły, lubiący się przytulać, otrzymywać i dawać. Jego sympatyczny i spokojny charakter, a także łatwość, z jaką można go wytresować, uczyniły z niego również doskonałe zwierzę do towarzystwa.
Można go określić jako rasę o potrójnym nastawieniu, ponieważ przyjął rolę psa stróżującego, obronnego i do towarzystwa. Pozwala się dokuczać dzieciom, z którymi niestrudzenie się bawi i jest wobec nich bardzo opiekuńczy, do tego stopnia, że nazywany jest “psem opiekunem”. Jest również bardzo słodki dla małych dzieci i nie jest w żaden sposób niebezpieczny.
Berneński pies górski jest psem, który zawsze potrzebuje kontaktu z człowiekiem i znajomego otoczenia. W przeciwnym razie może dojść do zachowań destrukcyjnych i niepożądanych.
Nie jest to pies, który nadaje się do mieszkania, chyba że jest ono bardzo przestronne, ale musi być codziennie przez jakiś czas aktywny. Idealny jest dom na wsi z ogrodem, gdzie może spędzać kilka godzin, ale uwielbia też przebywać z rodziną i do wszystkich jest czuły. Ma głęboką więź ze swoim “przywódcą stada”, któremu poświęca dużo uwagi i czułości.
Jest nieco ostrożny w stosunku do obcych, ale kiedy zrozumie, komu może zaufać, obniża swoje bariery obronne. Nigdy nie jest agresywny w stosunku do ludzi, których nie zna, ale będzie dobrym stróżem, gdy jego terytorium lub jego rodzina są w niebezpieczeństwie lub przypuszczalnie w niebezpieczeństwie.
Podobnie jak w przypadku wszystkich psów, konieczne jest jednak rozpoczęcie szkolenia i socjalizacji już w wieku szczenięcym. Zarówno po to, by uniknąć niepożądanych zachowań, jak i po to, by przebywać w rodzinie z innymi zwierzętami, zarówno psami, jak i kotami, do których przywiązuje się jak do członków swojego stada.
Wygląd rasy berneński pies górski
Berneński pies górski jest bardzo dużą rasą, wysokość w kłębie samca waha się od 64 do 70 centymetrów przy wadze do 55 kilogramów, natomiast samice mają od 60 do 63 centymetrów wzrostu przy wadze do 50 kilogramów.
Morfologicznie klasyfikowany jako wilk-molos, jego ciało jest nieco dłuższe niż wzrost. Jest bardzo dobrze wyprofilowany i harmonijny. Jego kończyny są proste i silne. Jego konstrukcja jest solidna i bardzo wytrzymała. Ma elegancki, niezgrabny chód i biega z dużą zwinnością.
Ma średnią, mocną i umięśnioną szyję, dzięki której jest w stanie ciągnąć nawet duże ciężary. Ogon musi być gruby co najmniej do wysokości stawu skokowego, nisko noszony w spoczynku i na tej samej wysokości co linia grzbietu w ruchu.
Jego czaszka jest szeroka, dobrze proporcjonalna do ciała, kufa jest mocna i trochę krótka, trufla jest czarna, oczy ciemne i w kształcie migdałów. Uszy mają kształt trójkątny, są lekko zaokrąglone w kierunku czubka, osadzone wysoko i są średniej wielkości.
Jego sierść jest długa, cienka, gładka i obfita. Umaszczenie, podobnie jak u wszystkich byków, jest 3, czarne, brązowe i białe. Brązowy jest skoncentrowany na twarzy, klatce piersiowej i kończynach, biały na części pyska, klatce piersiowej i łapach.
Pielęgnacja i zdrowie rasy berneński pies górski
Jest to rasa, ktżra ma dość niską długowieczność i może rosnąć do rozwoju raczej klasyczne choroby u psżw, takich jak dysplazja, ale także inne problemy, takie jak formy raka i, przede wszystkim, mielopatii zwyrodnieniowej i złośliwej histiocytozy. Jego średnia długość życia wynosi od 7 do 10 lat, ale niektóre psy mogą żyć nawet do 12 lat.
Najlepszą radą, jaką można dać, aby utrzymać psa w doskonałym zdrowiu jest zbudowanie solidnej relacji zaufania z lekarzem weterynarii i pozwolić mu prowadzić i doradzać.
Weterynarz powinien ustalić rutynowy program corocznych kontroli, szczepień i zastrzyków przypominających przeciwko najczęstszym chorobom, zarówno zakaźnym, jak i sezonowym.
Jeśli chodzi o pielęgnację sierści, musi być ona bardzo często szczotkowana. Ma tendencję do utraty dużej ilości włosów i to nie tylko w okresie pierzenia. Ponadto, należy sprawdzić oczy, uszy i jamę ustną, jak również przestrzenie międzypalcowe. Wystarczy utrzymywać ją w czystości za pomocą szczotki i zgrzebła oraz ograniczyć kąpiele w okresie linienia.
Jeśli chodzi o dietę, berneńczyk nie ma tendencji do przybierania na wadze, ale musi codziennie ćwiczyć, a jego dieta musi być zrównoważona i kontrolowana.
